(…) jestem bezradny...

...jestem jak organiczna definicja angielskiego słówka „pathetic",

jestem jak podstarzały Donnie Darko,

jestem potencjalnym samobójcą z miłości przez utopienie,

jestem jak otwarta czakra, cieknący kran i krwawiący nos.

Dzieje się coś niedobrego, potrafię to stwierdzić nieomal od razu, zanim jeszcze wychodzę z łóżka. Mam wzwód. Przymykam oczy i czekam aż przejdzie, a kiedy bezczynność nie działa ze względu na obrazy w mojej głowie, wysuwam się spod kołdry i idę do łazienki. Zimna woda pod prysznicem leczy mój cielesny problem, natomiast wewnątrz wciąż czuję rozdarcie, bardziej przez nieprzyzwoitość własnych myśli niż reakcje organizmu. Długo się później modlę, głównie przepraszam, czując się niezwykle brudny, skalany grzechem. Idę do spowiedzi i oznajmiam, że jestem wodzony na pokuszenie, lecz nie wyjawiam co ani kto mnie kusi. To zbyt obrzydliwe, zbyt perwersyjne i nienaturalne. Chore. Nie rozumiem w jaki sposób w ogóle docierają do mnie te wszystkie znaki, jak mogę obserwować kogoś i czuć w tym samym momencie pożądanie. Zawsze wiedziałem, co chcę robić, kim chcę być i nie ma dla mnie miejsca na pragnienia i żądze. To brudne chociażby o nich myśleć! Kocham przecież Boga. Wierzę w Niego z całego serca i jestem mu wierny, wypełniam jego wolę, robię wszystko, co w mojej mocy. Mimo to, czuję jak niewystarczające są moje słowa, jak moje gesty zwyczajnie giną między gestami innych, jestem jednym z wielu. Przy czym reszta ma prawo odczuwać pożądliwość, którą ja tak czuję bez ustanku i która jest dla mnie niczym zbrodnia wobec Ojca, bo przecież przysięgałem, obiecywałem przed nim swoje ciało i duszę. Muszę przyznać się do tej obrzydliwości tak bardzo przenikającej mnie, tak bardzo niszczącej to kim jestem, kim być powinienem: chcę siebie dotknąć. I katuję się myślą, że byłoby to przyjemne. I jeszcze bardziej, że mógłby to zrobić ktoś inny. Niszczeję. Ukrywam w sobie wszelkie te żądze, które nie mogą wyjść na światło dzienne; są moim krzyżem. Jestem słabszy od Jezusa. Dlatego kolejnej nocy z rzędu, gdy budzę się i wiem, że moje ciało pragnie dotyku, ulegam. Pozwalam sobie na wszystko, co do tej pory było zakazane, nadal jest, jednak nie myślę o tym w tamtej chwili, oddaję się szatanowi. Na ten krótki moment ma mnie w swoim posiadaniu. Później, kiedy jest po wszystkim, leżę w łóżku spełniony, zaczynam rozmyślać i znów czuję ten nienaturalny brud, którym obrastam, którym pokryte są moje dłonie. Szoruje je, zdzieram sobie skórę, ale on wciąż tam jest. Wymiotuję. Nie potrafię w żaden sposób wyjaśnić swojego postępowania, tak grzesznego, tak nienormalnego, tak pozbawionego sensu. Rankiem idę odprawić nabożeństwo i mam wrażenie, że wszyscy dookoła wiedzą, co zrobiłem, jak bardzo zhańbiłem sam siebie tym czynem. I wiedzą też o czym myślałem, co robi ten postępek jeszcze gorszym, zdają sobie sprawę, że dochodziłem do rozkoszy, mając w głowie obrazy tych doskonałych, męskich ciał. Choć to absurd, oddaję Bogu wszystkie moje myśli i po raz pierwszy w tak rzeczywisty sposób słyszę jak się śmieje. Nic nie rozumiem, nic rozumieć nie chcę.

Alexander Leavitt, pięćdziesięcioletni ksiądz, który mieszka w Toronto od urodzenia, podróżuje komunikacją miejską, tworzy w drewnie, gra na skrzypcach, nie potrafi wiązać krawatów, w internecie radzi sobie tylko z pocztą elektroniczną, wielki fan Blue Jaysów, malarstwa postmodernistycznego i teatru w każdej postaci, włączając w to pantomimę.

Cytat: Jakub Żulczyk

Zdjęcie: Liam Neeson

I to tyle.